Speszyl Dydykacjon 2

Okiniiri & Niel
*******************************

Byli w lunaparku, bardzo kolorowym, bardzo wypasionym i bardzo koreańskim, o ile można sobie wyobrazić, jak wygląda istny park rozrywki akurat z tego, a nie innego kraju. Na niebie była tęcza. I tyle w sumie można było powiedzieć o aurze tam panującej. Pogody bowiem, nie dało się określić, dlatego też mieli oni na sobie bluzki z krótkim rękawem, na szyjach pozawijane, kolorowe szale i zestaw rękawiczek na dłoniach. Nie zapominając oczywiście o kaloszach, nieprzemakalnych, gumowych i unikatowych w małe, żółte kaczuszki. *KWA!*. Wyglądali co najmniej komicznie, ale kogo to obchodziło? Stali właśnie przy fontannie i zajadali się lodami. Szatyn miał lody o smaku banana, truskawki, gruszki, azurro, kiwi, maliny, krewetek, waty cukrowej i tubisiowego kremu. Był wręcz zrozpaczony tak mała ilością gałek, przez co nie wiedział z której strony zacząć jeść. Dziewczyna natomiast zajadała się... suchym wafelkiem, ponieważ Niel poskąpił jej na zimną przyjemność.

- ... nie chcę być niegrzeczna - Przerwała mu lodową wyżerkę Okiniiri.

- To nie bądź! - Odparł uśmiechając się szeroko.

- Dlaczego nie kupiłeś mi lodów? - Spytała ze smutkiem w oczach i ślinką na buzi, spoglądając na jego deser.

- Po co? Żebyś się tym udławiła?! Spadła mi tutaj na ziemię i żebym musiał cię interweniować jedną ręką?! Żebym musiał zdesperowany krzyczeć o pomoc z oziębionym gardłem i żeby się rozchorował, tak?! Tego chcesz?! Tego?! - Zbulwersował się dramatycznie chłopak.

Dziewczyna spojrzała na niego, jak na skończonego idiotę, ten natomiast wziął kilka 'lizów' i znów się przymilił, widząc jej twarz.

- Oj, bo to nie tak skarbie... - Znów liznął trochę na osobności - ...po prostu martwię się o ciebie,powinnaś trzymać linię, w końcu jesteś moją dziewczyną... - Rzekł wyniośle, spoglądając na jej brzuch i załamując głos przy ostatniej sylabie.

W tym miejscu narrator przeprasza główną bohaterkę, niestety nie ma on wpływu na zryte pomysły autorki. Zażalenia i prośby proszę kierować pod wskazany adres: www.padisiowa.fbl.pl, na numer gadu lub na e-mail. Przepraszamy.

- Czy to już na PRAWDĘ TAK ŹLE WYGLĄDA?! - Zaczerwieniła się ze wstydu, po czym doznała oświecenia - No weeeź, lubię siebie! - Oznajmiła z uśmiechem.

- I niech tak zostanie, nic nie trzeba zmieniać! - Powiedział beztrosko, tuląc ją do siebie, oplątując jedwabnym szalem i zagadując przy okazji:

- Chcesz? - Przybliżył rożek w jej stronę.

- TAAAK! - Zaświeciły jej się źrenice z zachwytu.

Gdy już sięgała po żywność, Niel wpadł nagle na znakomity pomysł. 

- Hej, a może chodźmy na diabelski młyyyyyn?! - Odsunął lody od ukochanej, aby wskazać nimi okrągłą kupę żelastwa. 

- Tak... - Spojrzała na niego złowrogo - Chodźmy na młyn, chodźmy będzie fajnie... - Mówiła z udawanym zachwytem, wymachując rękawiczkami.

- No co ty?! Nie cieszysz się?! - Zasmucił się chłopak - No przecież to - znów wskazał, krzycząc - DIABELSKI MŁYYYYN!!!

- Lód ci spadł... - Rozbeczała się.

- Nieważne!!! - Wrzasnął i wziął ją za rękę, lecz ona wyśliznęła mu się i zaprotestowała.

- Nigdzie nie idę! Zostanę tutaj i poczekam cierpliwie, aż przyniesiesz mi lody!!! Co to ma być, że ty se sam jesz, a ja stoję z suchym wafelkiem, jak jakiś plebs! Do tego te rękawiczki - Wskazała dłonie - i kalosze! - Tym razem podniosła stopę w górę - No błagam cię, czy a już na prawdę zasługuję na takie traktowani?! Cholera! Nigdzie się stąd nie ruszę, ani mi się śni, za żadne skarby świata, nie będę niczyją maskotką, nawet takiego...takiego... - Spojrzała głęboko w oczy Niela, po czym nagle się ocknęła. 

- Nie bierz mnie na takie chwyty! - Zakryła twarz rękawiczkami - Nie patrz tak!!! Nie będę się na to nabierać!!! 

Niel zaczął się przybliżać w geście pokoju, ze zdziwieniem na twarzy.

- NIE UWODŹ MNIE, BO WEZWĘ ADWOKATA!!! - Krzyczała, jakby ją obdzierali ze skóry.

Niel podszedł bliżej i stanął tuż przy jej czerwonej osłonie z dzianiny, rozchylił tylko buzię i wrzasnął:

- NIE MUSISZ TYLE KRZYCZEĆ, LUDZIE SIĘ NA NAS GAPIĄ!!! 

Właśnie wtedy mała blondyneczka z lizakiem w buzi stanęła obok pary.

- Czego tu szukasz dziewczynko? - Spytała speszona Okiniiri.

- Chcem to - Wskazała na kalosze dziewczyny.

- Ale to moje... - Zaczęła łagodnie.

- Chcem to, chcem to, chcem to...- Powtarzała, jak katarynka. Robiła przy tym jeszcze więcej hałasu, niż ci dwoje razem wzięci. Ludzie po kilka osób zaczęli się schodzić wokół nich i czekać co zrobi zdesperowana para.

- Cii... Cicho... - Uspokajała małą na próżno.

- DAM CI MÓJ AUTOGRAF!!! - Krzyknął Niel, a mała się zamknęła. 

Wiara zrobiła "Oooooo!!!" , a blondynka znów zaczęła powtarzać tę samą śpiewkę.

- No przestań! Przestań! Po co ci jej kalosze - Wskazał na kolorowe gumiaki - Skoro możesz mieć mój autograf! W dodatku na ręce!!! - Oznajmił jej, gadając jak do nienormalnej.

W końcu się poddał. 

- Zgoda, bierz kalosze... - Zmarnowany zabrał się za ściąganie butów dziewczyny.

- Ej! Zostaw moje kalosze!!! 

- To co, mam dać jej swoje?! - Zakpił sobie.

Ona tylko na niego spojrzała. TYLKO. 

- Okej, to ja dam jej lewego, a ty prawego.

- Zgoda! - Zaakceptowała pomysł Okiniiri i zaczęła ściągać buta.

Coś jej jednak nie pasowało, Niel ściągał ten sam but, z tej samej nogi, co ona.

- Tej! To jest prawy! - Wskazała na swoje obuwie - A to lewy! - Skierowała wzrok na kalosz, który pozostał na jego nodze.

Niel się zamieszał, uśmiechnął szeroko i zaśmiał:

- No przecież wiem... - Walnął ją w czoło - BABO!!! - I ściągnął prawidłowego kalosza.

- Proszę! - Podała dziewczynce parę butów w kaczuszki. 

Mała gwałtownie wyrwała jej je z ręki i pobiegła w stronę rodzi... Tak na prawdę nie wiadomo, gdzie byli wtedy jej rodzice... Pobiegła przed siebie, O!

- To było dosyć dziwne, prawda? - Spytała się Niela, które miał stać obok, ale go tam nie było.

Odwróciła głowę i zamiast niego, zobaczyła pomnik. 

- No w sumie, to jesteś nawet przystojniejszy... Ha! Cześć słodziaku! - Zaczęła flirtować z rzeźbą, kiedy nagle ktoś szarpnął ją za szal.

- Co, co ty! Zdradzasz mnie z pomnikiem?! Z tą, z tą kupą betonu?! - Dostawał szału Niel.

- Nie, to nie tak, jak myślisz, spokojnie! - Dodała, widząc ukochanego, rzucającego się na figurę zdobiącą lunapark. 

- Co?! Ze mną chcesz się bić?! Ze mną?! - Podskakiwał z pięściami, na których miał różowe ocieplacze na dłonie. 

Dziewczyna obserwując całą tą akcję, położyła tylko swoją rękawiczkę na czole.

- Jeżeli zaraz nie zainterweniuje, to ten pomnik go jeszcze pokaleczy...

Odwróciła się, lecz znów go nie było. 

- Mam dosyć bawienia się w kotka i myszkę!!!

- Myszko...! - Dochodziło z daleka.

- Co chcesz?! - Warknęła.

- Trzymaj! - Wcisnął jej świstek w czerwoną rękawiczkę - Idziemy! - Rozkazał pchając ją przed sobą, by przypadkiem tym razem nie odstawiła żadnych cyrków.

- Panoszymy się tutaj jak dwa ułomy! - Rzuciła w jego stronę, przez ramię.

- Zgadza się! - Zaśmiał się Niel.

- I ciebie to bawi?! No to już szczyt wszystkiego! - Starała się hamować nogami.

- O, patrz! Grosik! - Zauważył chłopak i wskazał pod jej nogi.

- O, gdzie?! - Zainteresowała się, patrząc we wskazane miejsce.

- Żartowałem..., chodź! - Wykorzystał chwilę nieuwagi i zaciągnął ją do szklanej kapsuły.

*******************************

Konieeeeeeec! :D Z wielkim K.

Proszę o szczere opinie :D